De invaljuf; ColumnsDe start (eerste week september 2015) Eindelijk maandagochtend. De start van het nieuwe schooljaar. Anders dan op andere scholen, starten wij nog niet met de kinderen. Terwijl wij druk aan het vergaderen zijn en de laatste puntjes op de i zetten, kunnen zij nog genieten van 2 dagen extra vakantie. Ik loop het geheel nieuwe gebouwde schoolgebouw in. Werken op een nieuwe school, betekend de eerste week eindeloos verdwalen, dus stiekem ben ik wel erg blij dat we in nieuwbouw zitten. Ik ben tenminste niet de enigste die verdwaald rondloopt en nog niet alles weet te liggen. Mijn duo heeft samen met onze leraarondersteuner al hard gewerkt om de klas in te richten en allematerialen klaar te leggen. Ik had hen graag geholpen, maar de vakantie was al langer geleden geboekt.Vandaagnemen we dus detijd om alles door te spreken. De werkwijze, de kinderen, regels in de klas, regels op school, hoe starten we woensdag, wat ga ik donderdag doen. Ik krijg een golf van informatie over mij heen en begin langzaam toch weer te twijfelen. Mijn duo en leraarondersteuner zijn toch wel erg kundig en bezitten een schat aan ervaring. Kan ik ze bijbenen? Gaat het lukken om de kinderen te bieden wat ze nodig hebben? Ojee, wat hebben de kinderen nodig? Heb ik de werkwijze duidelijk in mijn hoofd zitten? Het enige wat ik tegen mijzelf kan zeggen is STOP! Twijfel niet aan jezelf, geloof in jezelf. Je kunt dit. Natuurlijk hebben zij meer knowhow, dat moet ook als je al jaren op deze schoolwerkt. Het zouwat zijn als je dat niet had, zat je toch mooi op de verkeerde school. Maar goed, gezonde spanning hoort erbij. Het houdt je scherp, zorgt ervoor dat je ervoor wilt gaan en kunt gaan.En dat dit ook lukt, blijkt woensdag als ik eindelijk de kinderen voor het eerst ontmoet.Wat een leuk clubje kids! Drie meiden (ja helaas, ze zijn zwaar in de minderheid) en vijf jongens, variërend in leeftijd van een jaar of 7 tot bijna 10.Allemaal hebben ze er zin in en allemaal vinden ze het spannend. Ze gaan van het tijdelijke noodgebouw, wat ze kennen als hun eigen broekzak, naar het nieuwe gebouw.Dat betekend zeker voor de blinde leerlingen dat er de komende tijd flink wat energie gaat zitten in het vinden van de weg. De nadruk ligt de eerste tijd dan ook op het leren van de routes. Waar hangt mijn jas? Waar is de klas? Waar zit ik? Hoe kom ik daar het makkelijkst? Wat is er allemaal op het speelplein? Hoe kom ik daar? Maar voordat we daar met de kinderen aan gaan werken, krijgen ze deze woensdagochtend de unieke kans om voor éénmaal alle plekken van de school te bekijken.Ze mogen op alle plekjes, op één plekje na (de gevaarlijke kelder), kijken, ook die plekken die dadelijk niet meer voor leerlingen bedoeld zijn. Terwijl ik achterblijf in de klas om eventuele ouders te woord te staan (want ja, ook zij hebben natuurlijk de unieke kans om alle plekjes op school te komen ontdekken) , gaan mijn kinderen met hun ouders of mijn duo de school rond. Even een kijkje nemen in de VSO gang, de koffiekamer, de snoezelruimte, het zwembad, de lift, vergaderruimtes, bergkast in de klas en nog veel meer mooie plekken. De woensdagochtend vliegt voorbij en ook al had een van de jongens het super idee, om eenmalig de schooldag nog veel langer te laten duren, omdat er zoveel te ontdekken valt in de school, is het echt om 12.30 tijd om naar huis te gaan. De volgende dag zie ik de kinderen weer terug. Het echte werk gaat beginnen. Deze weken hebben we nog geen echte instructielessen uit de boeken, maar werken we vooral aan het vinden van je plek en de werkhouding. Verschillende kinderen zijn al bekend met het werken met de weektaak, maar voor een aantal kinderen is het nog nieuw. Wat moet je doen? Hoe plan je in? Wat is een goede werkhouding? Dat is zoeken voor de kinderen, maar ook voor mij. Samen komen we er wel uit. En komen we er niet uit, dan heb ik gelukkig nog mijn leraarondersteuner. Een fijne, gezellige man, waarmee de samenwerking bijna als vanzelf gaat. Heerlijk om samen met een ervaren iemand de klas te draaien en ook eens feedback te kunnen vragen op je aanpak. Een luxe, ik weet het. Maar die ga ik zeker benutten. Een nieuwe uitdaging (laatste week augustus 2015) De laatste week van de vakantie is begonnen en terwijl ik heerlijk nog geniet van een week vakantiehuisje beginnen langzaam de kriebels te komen.Tot nu is het zo geweest dat ikelk schooljaar weer afwacht, wanneer, waar en hoelang ik ergens mag gaan werken. Krijg ik een vaste vervanging aangeboden of moet ik losse dagen gaan invallen? Heb ik nog wat langer zomervakantie of komt het werk er alweer aan? Welke groepen mag ik gaan draaien? Maar dit keer zijn mijn kriebels anders. Voor het eerst in 6 jaar heb ik de kans om een groep te starten en er voor 3 maanden te werken. Heerlijk, spannend! Ik kijk er naar uit, maar toch kriebelt het. Het is namelijk op een school voor blinden en slechtziende kinderen. Een geheel nieuwe uitdaging, ik heb er zin in, alleen twijfel ik. Hoe moet ik…… hoe gaat……. Wat als……. Ga ik braille leren…… hoe werkt……. Hoe zijn de kinderen…….de collega’s……..ouders………. Logische spanningen voor een nieuwe baan. Je komt toch weer op een nieuwe school, met nieuwe collega’s, kinderen en ouders.Ik weet dat ik het ga redden, ik moet mezelf alleen de tijd gunnen. Wat heel makkelijk klinkt, voor een juf die de lat voor zichzelf altijd ontzettend hoog legt. Benieuwd hoe mijn ervaringen zullen zijn met deze nieuwe baan?Ik houd je op de hoogte! De twitterinvaljuf (februari 2015) Invallen elke dag anders. Elke ochtend is het weer spannend. Welke stichting belt? Waar moet ik heen? Welke groep? Wordt er wel of niet gebeld. Want helaas, ook dat komt regelmatig voor. Lekker vroeg uit bed, met de telefoon continue naast jeom half negen teleurgesteld te moeten concluderen dat je vandaag niet nodig was. Hoe verrassend is het dan om een tweet tegen te komen, van iemand die een invaller zoekt, dichtbij jou in de buurt. Waarom ook niet? Werk is werk en kan op verschillende manieren geregeld worden. Na wat over en weer gemail, de afspraak gemaakt. Voor mij geen ochtendje wachten op werk, maar vroeg in de auto om naar een nieuwe school te gaan. En kennis te maken met een directrice die ik via twitter heb leren kennen. In de auto slaat de twijfel even toe. Wat als het vandaag totaal niet lukt? Ik hartstikke tegenval en de directrice spijt heeft dat ze mij via twitter heeft gevraagd? Vlug slik ik de twijfel door, tuurlijk gaat het vandaag goed. Ik ga er vol enthousiasme voor! De tomtom geeft aan dat ik er over 400 meter ben en al snel zie ik het schoolgebouw voor me opdoemen. Mijn werkplek voor vandaag. Als ik de school binnenloop wordt ik hartelijk ontvangen door de leden van het team. Lachend en vriendelijk, o jij bent de juf van twitter! Leuk! Ik kan niet anders dan glimlachen bij z’n vriendelijke ontvangst. De start van de dag is in ieder geval al goed. Iets minder voor de juf van groep 3/4, want die gaat helaas ziek naar huis. Het is duidelijk, inval op deze school is hard nodig vandaag. Ik start met voorbereiden en hoor al snel dat ik niet op zomaar een school binnengekomen ben. Deze kleine dorpsschool (4 klassen), heeft een minder traditioneel onderwijsconcept. De leerlingen van groep 5 en 6 (mijn groep) en 4 werken in de ochtend samen in de middenbouwunit. Wat eigenlijk wil zeggen dat ik van 9.00 tot 11.00 groepen kinderen voor mij heb om in een kwartier tijd instructie te geven en ze daarna te begeleiden bij het zelfstandig werken in verschillende ruimtes. Oke, even schakelen, maar wat een inspirerende manier van werken! De kinderen bepalen zelf waar ze aan werken, weten precies hoe laat ze instructie krijgen en zorgen er zelf voor dat ze op tijd bij de instructie zijn. Heerlijk om de kinderen die ruimte te kunnen geven en te zien dat ze deze ruimte ook heel goed aan kunnen. Zucht, was er maar langer een plekje hier op school! Dat de sfeer op school erg gemoedelijk is, merk ik ook op het moment dat ik met de kinderen de doelen van de dag sta te bespreken. Mijn collega van groep 7/8 loopt op de gang en kijkt mijn klas binnen. Net als ik de kinderen een doel op het raam aanwijs, wordt de lucht pikzwart en komt er een enorme bliksemschicht. De kinderen zijn natuurlijk diep onder de indruk en een beetje ongerust, want over een paar minuten is de school uit. En terwijl de kinderen wat drukker worden, kan ik niks anders dan lachen en mijn collega lacht mee. Het is natuurlijk ook wel erg spannend allemaal en indrukwekkend als de juf voor het raam gaat staan en begeleid wordt door donder en bliksem. Gelukkig kan ik de kinderen snel weer rustig krijgen en trekt die donderwolk verder. En om drie uur in de koffiekamer kunnen we er nog hartelijk om lachen.Het was een heerlijke dag, vol nieuwe ervaringen. Met een goed gevoel rijd ik naar huis. En als je dan de volgende dag deze tweet leest, dan voel je jezelf helemaalgoed! @jufsharona ingevallen in groep 5-6. En dat wordt middenbouwunit (groep 4-5-6) van 9:00-11:00 uur. Deed ze enthousiast en goed! Kom maar op met die volgende twitterinval. Klassepret: 17 dingen die het leuk maken om (inval)juf of (inval)meester te zijn!(december 2014) Vele gingen mij voor en de #klassepret in het leven geroepen door Juf Inger is een waar twitter fenomeen. Juf Lisanne gaf daar nog een extra draai aan, door als eerste een lijstje met 17 dingen die het leuk maken om juf te zijn te plaatsen. Een heerlijke manier om de zegeningen van de dag te tellen. En die zijn er veel! Maar goed, juf Sharona zou juf Sharona niet zijn als ze er niet een invaltwist aan zou geven. Vandaar dat ik er bij deze de lijst van maak 17 dingen die het leuk maken om (inval)juf of (inval)meester te zijn!
Ook al ben ik heel blij dat ik invaljuf mag en kan zijn, toch wil ik al deze mooie momenten beleven met mijn eigen klasje. Want zeker weten, dan zullen er nog veel meer mooie, grappige momenten komen! Nieuwsgierig geworden naar de blogs van de andere juffen? Lees dan ook de blogs van: Juf Lisanne Juf Inger Juf Stuff Juf Margot Juf Sietia Juf Henriëtte Juf Anja Back in action (november 2014) Met licht knikkende knieën stap ik uit de auto. De herinnering aan mijn allereerste invaldag vier en een half jaar geleden komt weer boven. Mijn god, wat was ik zenuwachtig.Waar was de school, hoe was de klas, ligt alles klaar?Kortom, zou alles wel goed gaan? Raar om 4,5 jaar later hetzelfde gevoel weer mee te maken. Alleen weet ik dit keer, dat het goed gaat komen door de vele invalervaringen. Waarom dan die zenuwen? Nergens voor nodig toch? Het is alweer een hele tijd geleden dat ik zomaar ergens een dag inval. Na een lange vervanging, begon de zomervakantie, voor vele dan. Voor mij was de start van de zomervakantie, de start van mijn zwangerschapsverlof. Zestien mooie weken heb ik mogen genieten van mijn dochtertje, maar nu is de tijd rijp om weer te beginnen. Met gezonde spanning en vol enthousiasme stap ik de school binnen. Vandaag staat groep 4 op het programma, helemaal mijn groep. Ik kan echt genieten van de onbevangenheid van de kinderen. Extra leuk, omdat we nu in de Sinterklaasperiode zitten. Heerlijk die verhalen over Zwarte Pieten die cadeautjes op de gekste plekken verstoppen en Sinterklaas die een brief terug stuurt. Alles ligt netjes klaar en een collega en de directeur nemen even de moeite om mij op weg te helpen. Hartstikke fijn, want op deze manier sta ik voorbereid bij de deur als de kinderen binnenkomen.Niet veel later kijkenzesentwintig paar nieuwsgierige ogen me aan.En ik realiseer me, voor mij is dit spannend, maar voor de kinderen is het net zo spannend. We beginnen met een kennismakingsrondje. Wie zijn jullie, wat zijn de regels en gebruiken van de klas en kunnen jullie de nieuwe juf helpen?Gelukkig zijn de kinderenbereid de nieuwe juf wel even de weg te wijzen in de klas en kunnen we hard aan het werk gaan die dag. Na het harde werken is het tijd voor de middagpauze en het is tijdens het surveilleren in deze pauze dat ik merk hoe erg ik het gemist heb. Met het zonnetje in de rug kijk ik naar de voetballende jongens, spring touwende meisjes en de kunsten op het duikelrek.En als er dan ook nog een meisje trots haar knutselwerk komt laten zien, weet ik weer waarom ik juf ben. En wat een heerlijke verrassing dat ik morgen nog een dagje met deze kids mag komen werken.Ik blij, kinderen blij. En die zenuwen van vanochtend? Die zijn als sneeuw voor de zo verdwenen. Juf Sharona back in action! reageren | beoordelen | tell a friend | printen |